Μέσα στους αιώνες η γυναίκα συγγραφέας, και ιδιαίτερα η ποιήτρια, φαίνεται να καταδυναστεύεται από ένα «διπλό δεσμό», μια αφόρητη ένταση ανάμεσα στην κοινωνικά προσδιορισμένη «θηλυκότητα» και στις ανάγκες του (θηλυκού) δημιουργικού νου να αρθρώσει τη δική του ερμηνεία του εγώ και του κόσμου. Η θεωρία που θέλει τη Γυναίκα ως το Άλλο (αρνητικό αντίθετο του άντρα) έχει κυριαρχήσει στη δυτική κουλτούρα, κρατώντας τη γυναίκα παγιδευμένη σε μύθους που την έχουν αποστερήσει από μια ανεξάρτητη ύπαρξη και αξία. Οι ποιήτριες του εικοστού αιώνα ξεκίνησαν μια διαδικασία αναθεωρητικής μυθοπλασίας με στόχο τη διερεύνηση όλων των μεγάλων μύθων και την επαναδιατύπωση των ιστοριών, με τις γυναίκες ως ομιλούντα υποκείμενα αντί παθητικών αντικειμένων. (. . .)

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]