Η παράδοση υποστηρίζει ότι ο Πύργος της Βαβέλ δεν τελείωσε ποτέ. Σκοπός της λογοτεχνίας υπήρξε πάντοτε να αποδείξει το αντίθετο. Ή, τουλάχιστον, ότι το χτίσιμό του ακόμα δεν άρχισε. Ο Κάφκα έγραφε ότι «αν ήταν δυνατόν ο πύργος να χτιστεί χωρίς ν` ανέβει κανένας πάνω του, το χτίσιμό του θα επιτραπεί». Ο Μπόρχες, ένας από τους αρχιτέκτονες, έμπαινε στη ζωή μας βιωματικά, συνδεδεμένος με ακρόπρωρα και ταβερνεία, θνησιγενείς περιπέτειες σε βραχώδη ακρωτήρια και σεληνόφωτα υδραγωγεία, ως αντίποδας του ελλαδικού Αρχιπελάγους που αποστηθίζαμε σε ερείπια Δωδεκανήσων λατινογενή, τα οποία εικονογραφούσαν τη μυστηριώδη πολεοδομία του Μπουένος Άιρες. Μελτέμια του Μυρτώου ευδοκιμούσαν κατανυκτικά στο σκοτεινό αλφαβητάριο της Νοτιαμερικάνικης γεωγραφίας. Το Δέλτα του ποταμού Λα Πλάτα, με το Άλφα του Μπόρχες (το αρχέτυπο Άλεφ, του μεσογειακού αλφαβήτου), σαν ακραία σημεία ενός αόρατου ορίζοντα, μας εκπαίδευαν στο συλλαβισμό ταχύπλοων ονομάτων, μοιραίων ακροβατισμών στην πυξίδα του ακέραιου λόγου. Σατιρικές καταδύσεις στα επεισόδια κάποιας απώτερης «γεωλογοτεχνίας». (Μπεθ: όπως Μπόρχες)

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]