Τις παραμονές του πολέμου, το έτος 1939, η ευχάριστη λουτρόπολη του Μπάντενχαϊμ πλέει σε μια νωχελική ανεμελιά αλά Σκοτ Φιτζέραλντ, προσμένοντας με ανυπομονησία το φεστιβάλ μουσικής που διοργανώνεται κάθε χρόνο να τη συνεπάρει με τις μελωδίες του. Σύμφωνα με τα λεγόμενα του υπεραισιόδοξου διοργανωτή του φεστιβάλ, του δόκτορα Πάπενχαϊμ, ειδικά αυτή τη χρονιά αναμένονται πολλοί σπουδαίοι καλλιτέχνες. Το Μπάντενχαϊμ είναι μια κλασική λουτρόπολη με τις αδιακρισίες, τα κουστομπολιά, τα σκάνδαλα και τα ειδύλλια μεταξύ των παραθεριστών, σαν αυτές που είχε την ευκαιρία να επισκεφτεί ο συγγραφέας με τους γονείς του όταν ήταν μικρός. Ταυτόχρονα ο μικρόκοσμος του Μπάντενχαϊμ αποτελεί μια μικρογραφία του πολυποίκιλου ψηφιδωτού που συνέθεταν οι Εβραίοι της Ευρώπης πριν από τον πόλεμο. Κάτι το περίεργο όμως συμβαίνει και τα σχέδια του ιμπρεσάριου ανατρέπονται. Φαίνεται πως κάποιος κίνδυνος απειλεί τη δημόσια υγεία και η Υγειονομία διατάζει να κλείσουν οι πύλες της μικρής κωμόπολης και όλοι οι Εβραίοι - κάτοικοι και παραθεριστές - να πάνε να καταγραφούν στην πλησιέστερη υγειονομική υπηρεσία. Ολόκληρη η λουτρόπολη μπαίνει λοιπόν σε καραντίνα. Αν η πλοκή δεν παρέπεμπε στη μεγαλύτερη καταστροφή του 20ου αιώνα, θα νόμιζε κανείς πως πρόκειται για την εξιστόρηση ενός ονείρου που γίνεται εφιάλτης. Το Μπάντενχαϊμ 1939 έχει τη φαινομενική απλότητα και ταυτόχρονα το βάθος και τη δύναμη μιας ζοφερής παραβολής. (. . .)

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]