«Δεν είναι ζωή αυτή. Μας κυνηγούν από παντού. Μας διώχνουν. Κανείς δεν μας θέλει. Αυτοί που ξέρουν γράμματα να βρουν τον τόπο μας, από κει που λένε ότι ήρθαμε, και να μας στείλουν πίσω. Δεν ξέρω. Από τις Ιντίες, την Αίγυπτο, την Ασία. Δεν ξέρω. Ας μας πάνε στον τόπο μας...». Αν και πλάνητες, στην ουσία πάντα στην ίδια πλευρά του κόσμου, μένοντας «εν όψει όλων των καιρών» σταθερά αμετακίνητοι στο «ίδιο σημείο», εκεί όπου τους έταξαν η ζωή και οι συνθήκες, αντλώντας δύναμη από τους «δικούς» για να ζήσουν ένα αύριο όμοιο και σχεδόν απαράλλακτο με το χθες, ακολουθώντας αιώνες τώρα τα μονοπάτια των προγόνων. Οι εξελίξεις και τα γυρίσματα των καιρών φαίνεται πως δεν τους αγγίζουν -το επέλεξαν ή τους το επέβαλαν;- και συνεχίζουν να ζουν όπως έμαθαν -«εμείς έτσι κάνουμε»- διατηρώντας την ταυτότητα τους, διασώζοντας της ζωή τους.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]