Με σταθερό ενδιαφέρον για τις πρακτικές της αρχιτεκτονικής, η ερώτηση που τίθεται σε τούτο το βιβλίο είναι: πώς η ποιητική πρόθεση κατευθυνόμενη από το ενεργητικό ανθρώπινο σώμα δίνει μορφή στη σωματική δράση. Στην έρευνα αυτή το ενεργητικό σώμα εκλαμβάνεται ως κατεξοχήν παρουσία του φυσικού τοπίου σ’ έναν ενιαίο μεταβολιστικό σχηματισμό τοπίων και σωμάτων. Το ενεργό ανθρώπινο σώμα, μέσα στο τοπίο, καθώς μεταβολίζεται μορφοποιείται και μορφοποιεί. Η μορφοποιητική αυτή δράση ελίσσεται σήμερα μέσα σ’ ένα πλαίσιο παγίωσης ισχυρότατων δυναμικών που οδηγούν πιθανά το σωματικό μεταβολισμό, στο οικουμενικό τοπίο, σε κρίση και αφανισμό. Η τραγική αυτή σκηνή εξειδικεύεται στο ελληνικό τοπίο με την απειλή απώλειας του ίχνους της μυθικής παρουσίας του ανθρώπινου σώματος. Εντούτοις, αναζητείται εδώ η ερωτική διάσταση της διαδικασίας. Θεωρείται τελικά ότι ο ποιητικός άνθρωπος εν δράσει είναι ερωτικός άνθρωπος, που καλείται από το τοπίο, τυφλά, στον εν λόγω προορισμό.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]