[...] Αφιερώνοντας τον εαυτό του στη «δόξα του Θεού», ο Μιχαήλ Άγγελος ανέλαβε και μια σειρά από έργα που αποτέλεσαν καμπή στην αρχιτεκτονική του δεύτερου μισού του 16ου αιώνα. Για μια ακόμη φορά, το επίτευγμά του στηριζόταν λιγότερο σε αφηρημένα συστήματα αναλογιών, και περισσότερο στην τέλεια γνώση της ανθρώπινης ανατομίας και μια δυναμική όσο και εκφραστική σύλληψη του σώματος σε κίνηση: «Είναι βέβαιο», έγραφε, «ότι τα στοιχεία που απαρτίζουν το σκελετό του κτηρίου μοιάζουν με τα άκρα του σώματος. Μόνο ένας άνθρωπος που μπορεί να αναπαράγει την ανθρώπινη μορφή και γνωρίζει καλά ανατομία είναι κατάλληλος για αρχιτέκτονας».
[...] Η κατάρα για τον Μιχαήλ Άγγελο ήταν να παραμείνει ένας κολοσσός έξω και πέρα από την εποχή του, στη μοναξιά της μεγαλοφυΐας του. Ειδικά τον 20ό αιώνα αρκετοί καλλιτέχνες τον κατηγόρησαν ότι επέμενε υπερβολικά στη μίμηση της φύσης. Ωστόσο, το μεγαλείο του υπερβαίνει όλες αυτές τις αμφισβητήσεις και τις συζητήσεις. Ένας κομήτης είναι φυσικό να εμπνέει φόβο και δέος. Το θέαμα τόσης μεγαλοσύνης μπορεί να τυφλώσει το ευαίσθητο μάτι και να θολώσει το βλέμμα. [...]