(...) Ο Μίμης Πλέσσας ίσως θεωρείται σήμερα ο πιο μορφωμένος συνθέτης στον ελλαδικό χώρο. Είναι από τους λίγους ανθρώπους που ξέρουν να μιλούν σωστά τη γλώσσα τους, διαθέτει γλαφυρότητα και μια ευγλωττία αξιοζήλευτη. Ο ίδιος, δεν ξεχωρίζει τη μουσική σε είδη. Και αυτό το απέδειξε σ’ όλο το μουσικό διάβα του. Η μουσική για εκείνον είναι η στιγμή που ενώνεται η πίστη μας, η φιλία μας, η σοφία μας, ο έρωτάς μας, οι απογοητεύσεις και οι χάρες μας. Ασχολήθηκε με όλα τα είδη μουσικής, οργανική, συμφωνική, λαϊκή, πειραματική και μοντέρνα μουσική. Κι όμως, αμφισβητήθηκε όσο κανένας άλλος, και η καταξίωση άργησε για κείνον. Πέρασε από μια περίοδο κρίσεων και επικρίσεων, όμως όταν το μεγάλο ανώνυμο και δίκαιο κοινό ξέφυγε από τις μεθοδευμένες επιδράσεις των media, απέκτησε τη δική του συνείδηση και κρίση, και τον τοποθέτησε εκεί τελικά, που του άξιζε. Και σήμερα, γεύεται αυτή τη μεθυστική αποδοχή από όλες τις γενιές των Ελλήνων, που μεγαλώνουν, ονειρεύονται, τραγουδούν, χορεύουν και ερωτεύονται με τα τραγούδια του (...)

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]