[...] Η Μαρία Πολυδούρη έπαιξε με το θάνατο. Τον συναντούσε σχεδόν σε κάθε στίχο, σε κάθε στροφή... Πάντα κατόρθωνε να τον ξεπερνά. Της άρεσε να λυπάται... Της άρεσε, όμως, και να αγαπά. Γράφει στο ημερολόγιό της: "Τι ειρωνεία! Να μιλούν για την αγάπη, άνθρωποι που δεν τη γνωρίζουν και να σιωπούν εντελώς `κείνοι που νιώθουν την ψυχή τους να πνίγεται σε κάθε πόντο της...". Και λίγες μέρες αργότερα: "Μου εδόθη η ευκαιρία σήμερα να εκφράσω έτσι, με ζωντανά λόγια, τη μυστική αγάπη που φωλιάζει μέσα μου...". [...]
(Από τον πρόλογο του Γιάννη Μ. Τζιμούρτα)