Πέρασαν την πύλη του κάστρου και επανήλθαν στην πεζή πραγματικότητα του τώρα, κατηφόρισαν τον δρόμο με μικρή προσεχτική ταχύτητα, έτσι για να κρατήσουν κάτι από τις αναμνήσεις αυτής της μέρας και να μη χαθούν όλα στην πολύστροφη ανακύκλωση του 4 επί 4. Σαν έφτασαν στον Κυριάκο, έτρεξαν τα σκαλιά πετώντας, ήταν νέοι και βιάζονταν να κάνουν έρωτα. Πέσανε σαν ένα σώμα, ενωμένο, αδιαίρετο, στο ταλαίπωρο στρώμα του ξενοδοχείου και το καταξέσχισαν πάνω κάτω, ανακαλύπτοντας όλες τις ανατομικές του ιδιότητες, στο τέλος αποκαμωμένοι, έπεσαν και οι δύο στις γωνιές τους, αυτός άναψε τσιγάρο, το πιο συνηθισμένο πράγμα που μπορούσε να σκεφτεί εκείνη τη στιγμή, αυτή άρπαξε το βιβλίο στα δυο της χέρια, το βιβλίο για την ιστορία και τους θρύλους του τόπου. (...) Ο Μαχμούτ, στην ίδια πάντα θέση έπαιζε με τον αυλό του και σκεφτόταν την αγαπημένη του Θεοδοσία... Θυμήθηκε το παραμύθι που τους έλεγε ο Αμπντούλ, ο μάγειρας που είχανε στο πλοίο για να μην φοβούνται στις τρικυμίες, για ένα βασιλιά Βεδουίνο που αγάπησε μια λευκή κοπέλα, που την πήρε για σκλάβα του, λευκή, κατάλευκη, με ξανθά μαλλιά, όπως και η Θεοδοσία, την πήρε μαζί του στην όαση, την έκανε βασίλισσά του και αρχόντισσα σ` όλες τις φυλές που εξουσίαζε, όμως αυτή του μαράζωσε από τον καυτό ήλιο και ύστερα από λίγο πέθανε, μόνο το πνεύμα της έμεινε να του κρατάει συντροφιά τις νύχτες της ερήμου.» Τζιμ και Θεοδοσία, Μαχμούτ και πριγκίπισσα Θεοδοσία. Παρόν και πραγματικότητα· παρελθόν και θρύλος. Δυο παράλληλες ιστορίες που τις σκίζει ο βράχος του κάστρου της Μονεμβασιάς, βαρύς από τις μνήμες. Άνθρωποι κοινοί, βασιλιάδες και πειρατές, αξεδιάλυτα ενωμένοι στα νήματα του έρωτα, θύματα, μα και μικροί θεοί στη δίνη της αγάπης. Ένα ακόμη μυθιστόρημα του νέου συγγραφέα Γιώργου Πρασσά που, με πλούσια γλώσσα και ακόμη πλουσιότερη φαντασία, εξιστορεί με την πένα του, τα πάθη του σύγχρονου ανθρώπου συνταιριάζοντάς τα, με επιτυχία, με τους θρύλους της περιοχής.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]