«Υπάρχει μια παράξενη ενότητα στην ελληνική ποίηση του 20ού αιώνα από την εποχή του Κωνσταντίνου Καβάφη, που της χάρισε τους τίτλους ευγένειας. Οι πιο μεγάλες μορφές, Σεφέρης, Ελύτης, Ρίτσος, έχουν κοινό γνώρισμα την ανανέωση των αρχαίων μύθων, ένα τρόπο να περιζώνουν το αντικείμενο, είτε φανερά, είτε με το όνειρο και την εκμετάλλευση της καθημερινότητας, δηλαδή με την ιστορία καθώς συντελείται. Αυτή την παγκοσμιότητα, όμως, κανένας άλλος δεν την λαμπρύνει καλύτερα από όσο ο Τάκης Βαρβιτσιώτης στο άφθονο έργο του που δημοσίευσε ίσαμε σήμερα. Τη σύγχρονη Ελλάδα με τους σπαραγμούς της δεν την παραδίνει ούτε στην κραυγή, ούτε στην υστερία, όπως συμβαίνει συχνά, αλλά σε έναν βαθύ διαλογισμό, όπου θάνατος και μεταμόρφωση μπορούν και παίρνουν χρώματα διαρκή και φωτεινά. . . Για τούτο το λόγο όσο και τη γαλήνια ένταση της η φωνή του Τάκη Βαρβιτσιώτη είναι σήμερα μοναδική. Διασχίζει τα σύνορα με άνεση. . . Μια χιλιόχρονη λοιπόν παράδοση που μια πρωτότυπη φωνή την στολίζει με δράματα μόλις μισοειδωμένα. . . Κι ας τον ευχαριστήσουμε ακόμα και διαρκώς γι` αυτούς τους λεκτικούς θησαυρούς του.» ALAIN BOSQUET

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]