Το βιβλίο, εξετάζει την πορεία του γήρατος και τους φυσικούς νόμους της εξέλιξης και της φθοράς τόσο από ιατρική όσο και από κοινωνική πλευρά. Ο συγγραφέας, ως γιατρός, έχει το χάρισμα να γνωρίζει τον άνθρωπο ως βιολογική ύπαρξη, ενώ ως ερευνητής της γλώσσας, της ιστορίας και του πολιτισμού, μπορεί να αντιμετωπίζει τον άνθρωπο πολύπλευρα, ως πολιτισμική και κοινωνική οντότητα.

Οι σύγχρονες, ανεπτυγμένες κοινωνίες υμνούν τα νιάτα και τη βιολογική ακμή. Εκθειάζουν τη σωματική ομορφιά και την υπερδραστηριότητα, δημιουργώντας ένα ασφυκτικό κοινωνικό πλαίσιο, όπου τα γηρατειά μάλλον περισσεύουν. Ο κ. Θεοδώρου αντιστρέφει το κοινωνικό στερεότυπο των γηρατειών: όχι μόνο δεν είναι αρρώστια, αλλά προνόμιο, που ατυχώς κάποιοι δε θα έχουν τη χαρά να απολαύσουν. Η πρόοδος της ιατρικής και η άνοδος του βιοτικού επιπέδου έχουν συμβάλει στην αύξηση του προσδόκιμου ζωής. Ζητούμενο όμως παραμένει η εσωτερική αλλαγή που θα δώσει τη δυνατότητα στον άνθρωπο να αντιμετωπίσει τους φόβους και τις ανασφάλειές του και να ζήσει με αξιοπρέπεια και δημιουργικότητα την περίοδο αυτή.

Η νέα στάση ζωής απέναντι στο χρόνο βέβαια δε χαρίζεται, αλλά κατακτάται. Απαιτείται προετοιμασία, που πρέπει να ξεκινάει στα πρώιμα χρόνια, να συνεχίζεται με συνέπεια στα μετέπειτα, όταν τα γηρατειά θα έχουν αρχίσει να επιφέρουν τις μεταβολές στο σώμα και το πνεύμα και να απαιτούν την αλλαγή ρόλου του μέχρι χθες ισχυρού, περήφανου και ανεξάρτητου ατόμου –με κάποια μορφή εξουσίας στον κύκλο του– την οποία καλείται να παραδώσει γιατί τελείωσε. Έτσι λοιπόν, αν το άτομο καταρτίσει ένα συγκεκριμένο, λεπτομερειακό, καθημερινό πρόγραμμα, ώστε να μη βρεθεί απροετοίμαστο, ίσως καταφέρει να αποφύγει την ανία, τη μελαγχολία και την κατάθλιψη. Το στόχο αυτό υπηρετεί στο συγκεκριμένο βιβλίο ο κ. Θεοδώρου, με οξυδέρκεια αλλά και χιούμορ, δίνοντας χρήσιμες οδηγίες.