Διαβάζω, θυμάμαι, πρωταγωνιστώ. Μια Άννα που υπήρξε, που πόνεσε, που έκλαψε, που σκέφτηκε να πεθάνει, μια γνωστή και τόσο απόμακρη Άννα. Λέω να δώσω το ημερολόγιό μου στον Αλέξη να το διαβάσει, να με γνωρίσει. Και τότε όλα θα γίνουν παρελθόν, θα προκαλέσουν το γέλιο κι όχι τα δάκρυα... Τέρμα τα δάκρυα, τέρμα οι πανελλαδικές. Τώρα ο έρωτας, το πρωινό ξύπνημα σε ώρες φυσιολογικές, τώρα η οινολογία. Ξημέρωσε, θα πέσω όπως είμαι, ντυμένη, στο κρεβάτι, θέλω να κοιμηθώ, ώρες πολλές, δεν έχει διάβασμα σήμερα.
Καλημέρα.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]