Λεπίδι κοφτερό η παιδική ηλικία: ανοίγει σχισμές στο φως, κόβει από τη ρίζα τους φόβους, χαράζει αγάπης γράμματα πάνω σε κορμούς δέντρων και στων αθώων τις ψυχές. Η θύμησή της ματώνει. Αφήνει ίχνη πορφυρά πάνω στο χιόνι της ζωής καθώς σώνεται σιγά-σιγά και λιώνει. (Κώστας Ακριβός). Τι στόχους μπορεί να έχει ένας νέος όταν οι γονείς του είναι φύσει και θέσει πεσιμιστές και ηττοπαθείς; Απλούστατα, να δοκιμάσει να τους ξεπεράσει: να γίνει ένας ακόμα καλύτερος πεσιμιστής. Νομίζει ότι είναι εύκολο. Η ίδια η ζωή όμως τον διαψεύδει... (Ηλίας Μαγκλίνης). Ένας φύλακας κοιμητηρίου πιάνει φιλίες μ` έναν Νικόλα, ο οποίος έχει θαμμένη εκεί μια Ευδοκία. Κάποιο απόγευμα, στην ιστορία εμπλέκονται ένας πόντικας και μία γάτα. Ρέει τσίπουρο καλό, διπλοβρασιά, ώσπου αρχίζει ένα παρτάκι για τους πέντε. Εκεί, στα μνήματα. (Σάκης Σερέφας). Αρχές `90. Το καθεστώς στην Αλβανία πέφτει. Στην Ελλάδα φθάνουν οι πρώτοι οικονομικοί μετανάστες, ανάμεσά τους και η Νάζο, ελπίζοντας σε μια καλύτερη ζωή. (Μαρία Σκιαδαρέση). Στη μεγάλη οθόνη μια ιστορία έρωτα. Άνθρωποι και αισθήματα, μνήμες και εικόνες. Μέσα στην ιστορία, μια άλλη, κι ύστερα μια άλλη... Οι ρώσικες κούκλες ποτέ δεν ησυχάζουν. Σε όποια θέση και να κάθεσαι, όσο ειδικές κι αν είναι οι ανάγκες σου. (Αλέξης Σταμάτης)

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]