Καθοριστική για την επιλογή τεχνοτροπίας του συγγραφέα είναι η απουσία κάθε ουσιαστικής επικοινωνίας ανάμεσα στα πρόσωπα. Παρουσιάζεται ένας κόσμος όπου τα πρόσωπα είναι στην πραγματικότητα το περιβάλλον τους, ο σωρός ασύνδετων καθημερινών πράξεων μιας ζωής που παρελαύνει χαμένη στο πλήθος της λεπτομέρειάς της. Επίτευγμα αποτελεί ο πλούτος και η ποικιλία των εικόνων στην απόδοση ακριβώς του όγκου της λεπτομέρειας, η ευφυΐα στην επιλογή τους και την ειρωνική τους αντιπαράθεση μέσα στη φαινομενική ασυναρτησία της δομής των κειμένων. Από λίγο-πολύ συμβατικές περιγραφές ή δείγματα επιμελημένης πρόζας περνάμε σε σχήματα υπαινικτικά, ελλειπτικά, σε εναλλακτικές εκδοχές περιγραφής του ίδιου αντικειμένου, σε βασανιστικές επαναλήψεις που τονίζουν και συγχρόνως αυτοαναιρούνται, σε θραύσματα λόγου. Όλες αυτές οι απόπειρες είναι το πρίσμα μέσα από το οποίο περνά το μοναδικό μήνυμα, όχι όμως πριν επιδειχθούν και αποδειχθούν διάφορες οριακές δυνατότητες της γλώσσας ως μέσου επικοινωνίας. (. . .)

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]