Εδώ, για πρώτη φορά στο ελληνικό θέατρο, η δύναμη τον δράματος βρίσκεται μάλλον στους χαρακτήρες παρά στις πράξεις τους. Τα αισθήματα της Μήδειας συγκινούν περισσότερο από την εκδίκησή της. Η διανοητική κατάσταση του Ιάσονος είναι πιο ενδιαφέρουσα από όσο η συμφορά του. Η δολοφονία των παιδιών, οφειλόμενη σε ζήλια και θυμό εναντίον του πατέρα, είναι καθαρή κτηνωδία... Όμως τα αισθήματα μιας γνναίκας της οποίας ο έρωτας έχει μεταβληθεί σε μίσος, όπως τα αισθήματα ενός άντρα που πλέον δεν αγαπά, αντιπροσωπεύουν κάτι το αιώνιο και αναλλοίωτο μέσα στην ανθρώπινη φύση. Εδώ βρίσκουμε εκείνο που πρέπει πάντοτε να αναζητούμε στο μεγάλο δράμα -το καθολικό μέσα στο ειδικό.

D. L. Page, Μήδεια, Εισαγωγή, Μτφρ. Γ. Γιατρομανωλάκη, Εκδ. Καρδαμίτσα, 1990