[...] Ίσως καμία άλλη γυναικεία μορφή του ευριπιδικού στερεώματος δεν αντιστέκεται τόσο στις συνήθεις ταξινομήσεις και δεν είναι τόσο πολυδιάστατη και αντιφατική όσο η Μήδεια, η οποία, όπως έχει γραφτεί, συνδυάζει την αυθάδεια (ισχυρογνωμοσύνη, πείσμα) του Αίαντα με τη δολιότητα του Οδυσσέα. Πριν ακόμη εμφανιστεί στη σκηνή και πριν ακουστεί καν, η Μήδεια είναι παρούσα μέσα από τα λόγια των ταπεινών προσώπων της Τροφού και του Παιδαγωγού. Την αρχική εικόνα της απόγνωσης διαδέχονται εικόνες ανησυχητικές και απειλητικές, που επιτείνονται από τις σπαρακτικές κραυγές και τις κατάρες που εκστομίζει αθέατη η Μήδεια έσωθεν. Από τη στιγμή ωστόσο που εμφανίζεται στη σκηνή χαρακτηρίζεται από αξιοθαύμαστη αυτοκυριαρχία. Μετερχόμενη άλλοτε θεμιτά και άλλοτε αθέμιτα μέσα, προσεταιρίζεται, εξουδετερώνει ή χειραγωγεί αλληλοδιαδόχως όλους όσοι βρίσκονται απέναντί της, τον χορό Κορινθίων γυναικών, τον Κρέοντα, τον Αιγέα και τον Ιάσονα, ώστε να μπορέσει να εξυφάνει και να εκδιπλώσει βαθμιαία το σχέδιο εκδίκησης, απροσδόκητο επιστέγασμα του οποίου συνιστά η παιδοκτονία. Μόνο στην κομβικής σημασίας σκηνή του διάσημου `μονολόγου ` η Μήδεια ταλαντεύεται προς στιγμήν και παλινδρομεί. Όταν τα πράγματα έχουν πάρει αμετάκλητη τροπή με τον μαρτυρικό θάνατο του Κρέοντα και της κόρης του, που περιγράφεται με απαράμιλλη αφηγηματική δεξιοτεχνία στην αγγελική ρήση, η Μήδεια επιβεβαιώνει την απόφασή της να θανατώσει τα παιδιά, απευθύνει προτροπές εις εαυτήν, προκειμένου να μπορέσει να πράξει το αδιανόητο, και, έπειτα από αδιάλειπτη παρουσία στη σκηνή για περισσότερους από χίλιους στίχους, εισέρχεται στο σπίτι, από όπου ακούγονται σε λίγο οι εναγώνιες κραυγές των παιδιών. Στη σκηνή της εξόδου η Μήδεια, που βρίσκεται ήδη πάνω στο φτερωτό άρμα έχοντας μαζί της τα νεκρά σώματα των παιδιών, σχεδόν εξισώνεται με θεό από μηχανής και απευθύνεται στον αποσβολωμένο Ιάσονα, σ` αυτόν τον ανελέητο ύστατο διάλογο, από θέση απόλυτης επιβολής. [...]

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]