Όταν το μουσείο της Ακρόπολης πάνω στον βράχο έκλεισε οριστικά, ξεκίνησε, από μια πολυπληθή ομάδα διαφόρων ειδικοτήτων, η προετοιμασία των γλυπτών για την ασφαλέστερη μετοίκησή τους. Αυτή τη χρονική στιγμή επέλεξε η Λίζη Καλλιγά να φωτογραφίσει, ως μάρτυρας μιας παρασκηνιακής ιεροτελεστίας. Φωτογραφίζοντας σε καθημερινή βάση, με εξαντλητική επιμέλεια, κι ύστερα διορθώνοντας, επιλέγοντας και τυπώνοντας τις εικόνες, η καλλιτέχνις κατέγραψε την πορεία του δικού της ταξιδιού, μια πορεία παράλληλη με κείνη της μετακίνησης των αρχαίων μαρμάρων από τον ένα χώρο στον άλλο. Ο εικαστικός σχολιασμός που μας παρέδωσε τελικά δεν αφορά εγκαταλελειμμένους χώρους, ή γλυπτικές λεπτομέρειες, αλλά τις ίδιες τις μαρμάρινες μορφές, τυλιγμένες σαν να ’ταν χρυσαλλίδες σε υφασμάτινο κουκούλι στο χρώμα του σταριού, έτοιμες να ξεπροβάλουν νεαρές και άρτιες και να προχωρήσουν σ’ ένα νέο στάδιο της ύπαρξής τους. Το μυστικό της μετοίκησης, όπως και των τυλιγμένων ετούτων μορφών, είναι η έλευση της αλλαγής και η παντοτινή υπόσχεση της ανανέωσης. Η απώλεια έχει το βλέμμα στραμμένο μπροστά, σε όσα μέλλονται. Η εγκατάλειψη ενός τόπου μας επιτρέπει να αναζητήσουμε ένα νέο σπίτι σ’ έναν άλλον.

Η Λίζη Καλλιγά (1943) είναι γνωστή για την ποικιλομορφία του έργου της, το οποίο περιλαμβάνει φωτογραφικές ενότητες ξεκινώντας από το Χώρος και Ματιά (1989) και τις Μεταμορφώσεις (1991) περνώντας από την Συνάντηση με την Αφροδίτη της Μήλου (1991), την Ιερά Οδό (1989), τους Κολυμβητές (1997-2007), ως τη Μετοίκηση (2010), αλλά και σχέδια σε χαρτί, χαρακτικά καθώς και βίντεο όπως το Πρωινό Φως (2005), το Πάρκο Χουανγκπού Σανγκάη 6-8πμ. (2006), το Looking Glass (2007), κ.α. Έχει λάβει μέρος σε διεθνής εκθέσεις όπως στους Ελληνικούς Ορίζοντες, Αγγλία (1998), στην Μπιενάλε της Αλεξάνδρειας (2005) όπου το έργο της τιμήθηκε με το πρώτο βραβείο, στο Διεθνές Φεστιβάλ του Σεράγεβο (2006), στην Μπιενάλε της Αρμενίας (2006 & 2008), στην Μπιενάλε της Τασκένδης (2007), στην έκθεση Νέες Μορφές, 50 χρόνια μετά (Μουσείο Μπενάκη, 2009) κ.α.