Αυτά τα δύο κείμενα πραγματεύονται τη ρηξικέλευθη μετάφραση της `Αντιγόνης` και του `Οιδίποδος τυράννου` του Σοφοκλή από τον Holderlin, για να αναδείξουν τον απώτερο σκοπό του Γερμανού ποιητή, που δεν ήταν άλλος από τη συγγραφή μιας «γνήσιας νεωτερικής τραγωδίας». Τη χαιλντερλιανή μετάβαση από τη μετάφραση στο θέατρο πραγματοποίησε και ο Philippe Lacoue-Labarthe, αφ` ενός επιμεταφράζοντας στα γαλλικά και τις δυο χαιλντερλιανές γερμανικές μεταφράσεις για να παρουσιαστούν στη θεατρική σκηνή, αφ` ετέρου συμμετέχοντας στη σκηνοθεσία της Αντιγόνης και προβαίνοντας στη δραματική επεξεργασία του Οιδίποδα τυράννου. Εν ολίγοις, το εγχείρημά του θέλει να δείξει θεωρητικά και εμπράκτως ότι η μεταφραστική επιστροφή του Holderlin στον Σοφοκλή, στην ελληνική τραγωδία ως απαρχή του θεάτρου εν γένει, δεν είναι αποτέλεσμα μιας κάποιας νοσταλγίας της Ελλάδας αλλά επιστροφή στο θεμέλιο της θεατρικότητας. (. . .)

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]