Δεν μένω, όμως, στα σημάδια. Αλλά αναζητώ. Την αύρα των ανθρώπων της πορείας και την αύρα των σκοτωμένων στις υπώρειες του Υμηττού. Την αύρα των ασθενών και αναπήρων της Σωτηρίας στα χρόνια της κατοχής. Ακόμη ψάχνω και την αύρα της Μαρίας Πολυδούρη την οποία η συνειρμική μου αυθαιρεσία την ήθελε να παρακολουθεί στα προδικτατορικά χρόνια από το δωμάτιο του θαλάμου της τους νέους ειρηνιστές να περνούν και να περνούν και να την αντιχαιρετούν με τα μαντήλια τους. Κι εκείνη μόλις πέφτει το βράδυ να βγαίνει κρυφά από το Σανατόριο για τις ασυλλόγιστες νυχτερινές εξορμήσεις της.