Οι σελίδες που ακολουθούν ξεχώρισαν, θα `λεγα από μόνες τους σχεδόν, ανάμεσα στις πολλές που χρησιμοποιούμε για να βοηθήσουμε, με διάφορους τρόπους, τη μνήμη μας. Είναι οι τελευταίες, για την ώρα, μιας σειράς - σημαδεμένης από τις μεταπτώσεις και τις αναπόφευκτες διαλείψεις της τρέχουσας ζωής, που πρέπει ν` αρχίζει στα 1925. Αφορούν, δεν είναι ανάγκη να το προσθέσω, μόνο τον άνθρωπο και όχι τις ειδικές υπηρεσιακές ασχολίες του, ή, για να είμαι πιο σαφής: δεν άγγιξα διόλου προσωπικά σημειωματάρια της δημόσιας ζωής μου. Αυτά είναι πράγματα άλλων καιρών, αν δεν πάνε, στ` αναμεταξύ, στη φωτιά.
Όσο για τα ονόματα σύγχρονων προσώπων που αναφέρουνται εδώ, μια λέξη ακόμη: Στο πρώτο δακτυλογράφο αυτών των σελίδων δε μνημονευότανε κανένα. Αισθανόμουν ότι τα ονόματα θα έδιναν έναν προσωπικό τόνο που δεν ήθελα, και, στη θέση τους, είχα βάλει αποσιωπητικά. Ωστόσο, δυο τρεις φίλοι που το διάβασαν (τους ευχαριστώ για τις φροντισμένες υποδείξεις τους), ενοχλήθηκαν από αυτά τα σημεία. Έτσι αποφάσισα να χρησιμοποιήσω, όπου ήταν ανάγκη, εικονικά ονόματα· τα δανείστηκα όλα από τους αθηναίικους δρόμους· έχουν τουλάχιστο το πλεονέκτημα να είναι όλα, καθ` ορισμόν, ένδοξα.

`Πρωτοχρονιά 1945, Κυδαθηναίων 9`:
Νομίζω, κανένας χρόνος σαν αυτόν που πέρασε: τίποτε πιο φριχτό από τους δυο τελευταίους μήνες.
`Παρασκευή, 12 Γενάρη`:
Όταν δεν μπορείς να γράψεις ολόκληρο το αίσθημά σου και ολόκληρη τη σκέψη σου, όλα τούτα γίνονται γρήγορα βαρετά. Τι ολόκληρο μας έχει μείνει;
Όλες αυτές τις μέρες , η ελεεινή μονοτονία της ωμότητας, του σαδιστικού πείσματος της καταστροφής. Χτες, έκανα ένα γύρο στη λαβωμένη πολιτεία: Αθηνάς, Πειραιώς, Γ` Σεπτεμβρίου, Αγίου Κωνσταντίνου, Πλατεία Κάνιγγος. Χαλάσματα, χαλάσματα, σπίτια τιναγμένα, σμπαραλιασμένα, μ` αυτό το αλλόκοτο και φοβερό χιούμορ που παίρνουν τα έργα των ανθρώπων όταν ξεχαρβαλωθούν και αχρηστευτούν. [. . .]