Η γνώση των εθνικών και των τοπικών παραδόσεων αλλά και του προσωπικού ύφους του κάθε καλλιτέχνη είναι που καθιστά τον Άνταλ (στη δεκαετία του `20 μαζί με τον Roberto Longhi και, πιο πρόσφατα, με τον Federico Zeri) έναν από τους σημαντικότερους ειδήμονες της ιταλικής τέχνης και ιδιαίτερα έναν από τους καλύτερους γνώστες της περιόδου 1520-1600. Ο συνδυασμός της λεπτομερειακής ανάλυσης της μορφής με την ανάδειξη του καλλιτεχνικού έργου ως υλοποίησης των ιδανικών μιας κοινωνικής ομάδας ή τάξης δεν επιτεύχθηκε πάντα στο έργο του. Υπάρχουν στιγμές, σε επί μέρους αναλύσεις του, όπου αυτό επιτυγχάνεται απόλυτα και στιγμές όπου πότε αυτονομείται η συγκριτική μορφολογία και πότε κυριαρχεί ένα είδος αυτόματου κοινωνιολογισμού, όπου το νόημα του έργου ταυτίζεται με την ιδεολογία / κοινωνική θέση του παραγγελιοδότη του. Ο συνδυασμός όμως αυτός αποτελεί και το πιο δύσκολο ζητούμενο και πρέπει να ομολογηθεί ότι οι ιστορικοί της τέχνης που κατάφεραν σε μερικές καλές στιγμές τους να το πλησιάσουν είναι ελάχιστοι.

[Απόσπασμα από κείμενο παρουσίασης εκδότη ή έκδοσης]