Η μελαγχολική διάθεση έχει ποικίλλες και μεταβλητές μορφές. Από τη νεύρωση ως την ψύχωση, όλες έχουν μία και μόνη υποκειμενική βάση: την αιτία της επιθυμίας και την ελλείπουσα δυναμική της. Ένας πολιτισμός για τον οποίον η ανταγωνιστικότητα και η επιτυχία αναγνωρίζονται ως υπέρτατες αξίες, δεν αγαπά τους καταθλιπτικούς, τους οποίους γεννά και οι οποίοι του θυμίζουν τον παραλογισμό της καπιταλιστικής του παραγωγής. Ο μελαγχολικός προκαλεί ανησυχία, διότι με την αδιαφορία του απειλείται ο Έρως, διότι η έλλειψη ενδιαφέροντος εκ μέρους του προσβάλλει την κοινωνική συνοχή και παράλληλα, διότι μας στρέφει την προσοχή στον εύθραυστο εκείνον αρμό με το ζωτικό αίσθημα. Εξ αυτού και η αποδοκιμασία. Όμως, βάζοντας στην άκρη την ψύχωση, τα υποκείμενα αυτά που αποσύρονται, που διακόπτουν τη ζωτική άμιλλα, που αποφεύγουν τις συναναστροφές, μήπως είναι οι ανορεξικοί του καινούριου αιώνα, όσοι αισθάνονται ναυτία με την ready-made υπεραπόλαυση της εποχής μας, και οι οποίοι καταθέτουν με την απελπισμένη αυτή αποχή τους ότι τους απομένει από μιαν άλλη λαχτάρα; Αν αρνηθούμε την ύπαρξή τους τότε οι πάσης φύσεως φονταμενταλισμοί θα τους εκμεταλλευτούν. Εκτός κι αν ο ψυχαναλυτής...
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]