Το πρωί της 7ης Φεβρουαρίου 1992 όλη η Τουρκία έκλαψε για μια γυναίκα. Στην κηδεία της, παρόλο που δεν ήταν δημόσια τελετή, παραβρέθηκαν άνθρωποι από όλες τις κοινωνικές τάξεις, από τον Πρωθυπουργό μέχρι τον εργάτη καθαριότητας. Στην ερώτηση του ιμάμη: «Πώς θυμάστε τη μακαρίτισσα;» οι παρευρισκόμενοι που είχαν γεμίσει την αυλή του τζαμιού, με μια ειλικρίνεια που ερχόταν μέσα απ’ την καρδιά τους και δάκρυα στα μάτια, απάντησαν μ’ ένα στόμα: «Ήταν καλή». Ήταν η Μεβχιμπέ χανούμ, η Κυρία Ινονού. . .

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]