Ο Χέμινγουεϊ συνήθιζε να διαφοροποιεί τον δημοσιογραφικό από τον λογοτεχνικό του εαυτό. Μερικά όμως από τα δημοσιογραφικά του κείμενα μπορούν άνετα, ακόμα και σήμερα, να συγκριθούν με τα καλύτερα λογοτεχνικά του έργα. Ο ίδιος είχε πλήρη συνείδηση αυτού του γεγονότος και αρκετές φορές δεν δίσταζε να συμπεριλαμβάνει δημοσιογραφικά του κείμενα σε συλλογές διηγημάτων του. Ο δεύτερος αυτός τόμος των δημοσιογραφικών του κειμένων καλύπτει την περίοδο 1923-1939, περιλαμβάνει δηλαδή την περίοδο της μεγαλύτερης ίσως λάμψης του ως συγγραφέα και σκεπτόμενου προοδευτικού ανθρώπου.
Ο τόμος ξεκινά με τις ειρωνικές του ανταποκρίσεις για τον Μουσολίνι, συνεχίζεται με ρεπορτάζ για τις δύο πιο αγαπημένες του ασχολίες, το κυνήγι και το ψάρεμα, και ολοκληρώνεται με το έπος του Ισπανικού Εμφυλίου, όπου ο αμερικανός συγγραφέας πηγαίνει να βοηθήσει τη νόμιμα εκλεγμένη δημοκρατική κυβέρνηση κατά της λαίλαπας του φρανκισμού. Κείμενα που, παρά τα χρόνια που έχουν περάσει, παραμένουν αστραφτερά και εξαιρετικά κατατοπιστικά για δύο από τις πιο ενδιαφέρουσες δεκαετίες του 20ού αιώνα.