«. . . Ένα κορμί διαφορετικό και μαζί τόσο οικείο, σώμα από σάρκα και αίμα, το σώμα ενός ανθρώπου που να πάρει ο διάολος! Τι πάει να πει αν είναι γυναικείο ή αντρικό, είναι το σώμα του έρωτα κι αυτό μόνο μετράει. Πάνω από όσα πιστεύουμε, πάνω από ανθρώπους που αγαπάμε, από ιδέες που ασπαζόμαστε και που στην πορεία απαρνιόμαστε, η μόνη σταθερή αναφορά μας είναι το σώμα που μας ξυπνάει την επιθυμία για ζωή.» Τι ερωτευόμαστε αλήθεια; Τον άλλο ή τον ίδιο μας τον εαυτό στο πρόσωπό του; Είναι το αντικείμενο που προκαλεί το πάθος ή το υποκείμενο με μόνο εργαλείο τις ανάγκες του και την επιθυμία να τις ικανοποιήσει; Ίσως γι` αυτό ο έρωτας είναι πάνω και πέρα από φύλα και φυλές, πάνω από τάξεις, θέσεις και ιδεολογήματα. Το πιο ευρύ πεδίο αυτογνωσίας. Ο Ορέστης, μεσήλικας πια, ερχόμενος στην Κωνσταντινούπολη για δεύτερη φορά ύστερα από τριάντα χρόνια, μετά από μιαν άκαρπη αναζήτηση και μιαν απρόσμενη συνάντηση, θα αναγκαστεί να αντιμετωπίσει τον ίδιο του τον εαυτό, περνώντας κρίση υπαρξιακή, επαγγελματική, φυλετική, καθώς και κρίση φύλου, για μια ακόμα φορά. Ο Στέφανος, ο Στηβ, η Μαργαρίτα, ο Μουράτ, η Σεράπ· έρωτες νεανικοί, αμφισβητήσεις, μνήμες, επιθυμίες και πάθη, αποκαλύψεις συγκλονιστικές. Στο τέλος μια απόφαση ζωής. Κι ας μένουν πάντα όλα αμφίβολα, στην κόψη σκότους και φωτός, λες και το φεγγάρι ήρθε και κάθισε στην πλάτη του, βάρος αβάσταχτο και εκτίναξη λυτρωτική συγχρόνως.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]