Ο παντοδύναμος άνθρωπος, ο κατακτητής του μικρού αυτού πλανήτη του αχανούς σύμπαντος! Αυτό το αδύνατο στην εμφάνιση πλάσμα, που έχει το μεγαλείο και την τόλμη να προκαλεί: `Δώσε μου μέρος να πατήσω και τη Γη ακόμα θα κινήσω`. Το άγνωστο, όσο κι αν είναι φοβερό και απόκοσμο, δεν τον αναχαιτίζει, δεν τον απογοητεύει. Μπορεί να τον γέμιζε δέος και φόβο, αλλά πάντα ήταν και είναι το όραμά του. Μέσα απ` τα μονοπάτια της πιο αχαλίνωτης φαντασίας προσπαθεί να προσεγγίσει και να εξετάσει αυτό το άγνωστο. Με όνειρα, χρησμούς και σύμβολα θα επιδιώξει να το εξηγήσει, τότε παλιά, μέσα στα σπήλαια. Οι μικρές σκέψεις του εγκέφαλου, σπίθες που τρεμοσβήνουν στο σκοτεινό ορίζοντα της λογικής, βοηθούν να κάνει υποτυπώδεις συγκρίσεις και να βγάζει συμπεράσματα. Η δύναμη των αιμοβόρων θηρίων, τον εντυπωσιάζει. Τον εντυπωσιάζει, επίσης, και η πονηρία των αδυνάτων, για να επιβιώνουν. Αδύνατος κι αυτός αναζητεί τρόπους επικράτησης. Ίσως τότε, για πρώτη φορά, έστρεψε προς τον ουρανό το βλέμμα και η πρωτόγονη σκέψη του ανακάλυψε την πρώτη αλήθεια. Ήταν η μεγαλοπρέπεια και η ξεγνοιασιά των πτηνών, που πετούσαν ελεύθερα και ασφαλή, ενώ κάτω μαινόταν ο σκληρός πόλεμος της επιβίωσης. Ο ουρανός λοιπόν! Προς τα εκεί έπρεπε να στραφεί. Σ` αυτόν τον ατέλειωτο, καταγάλανο, χαώδη και γεμάτο μυστήρια ουρανό. Μια επιθυμία, η οποία ρίζωσε έκτοτε βαθιά μέσα του κι έγινε ακατάσχετος πόθος, που μεταδιδόταν από γενιά σε γενιά. Αναρρίχηση και αναζήτηση σε ό,τι ψηλότερο βρισκόταν γύρω του. Να βρει το χαμένο παράδεισο με τους δροσερούς ανθοκαλλιέργητους κήπους, εκεί ψηλά στα όρη τα θεόρατα και απάτητα. Ν` ατενίσει τη Γη και να την αγκαλιάσει, κυρίαρχος και παντοδύναμος, όπως ακριβώς οι θεοί. Οι τρομεροί θεοί με τ` ανθρώπινα πάθη και αδυναμίες, τους οποίους ο ίδιος ο άνθρωπος έπλασε καθ` `ομοίωση του εαυτού του` και τους έβαλε να κατοικήσουν εκεί ψηλά. Πολλές φορές στο διάβα της Ιστορίας κατακτήθηκαν αυτοί οι παράδεισοι. Με χίλια βάσανα, κόπους και θυσίες έγιναν δικοί του. Ασθμαίνων και κατάκοπος έφτανε εκεί ο άνθρωπος. Ευδαιμονία και απέραντη χαρά ακολουθούσε. Όμως, λίγο κρατούσε αυτή η ευφορία. Χανόταν, όταν ανακάλυπτε, ότι οι θεοί είχαν εξαφανιστεί. Είχαν πετάξει μακρύτερα με τα λευκά άτια της ίδιας του της φαντασίας. Είχαν φύγει γι` άλλους, ομορφότερους παράδεισους και η νέα προσπάθεια ξανάρχιζε. Όμως, κι αυτά τα σκαλοπάτια της νέας κατάκτησης καλά ήταν. Ανοίγονταν νέοι ορίζοντες, πιο ξάστεροι, πιο λαμπεροί. Λίγο, λίγο γκρεμίζονταν τα ταμπού και οι φόβοι. Λίγο, λίγο οι θεοί γίνονταν πιο οικείοι, πιο φιλικοί. (...)
[Απόσπασμα από κείμενο παρουσίασης εκδότη ή έκδοσης]