Τον Ωνάση, τον γοήτευε η δημοσιότητα σε τέτοιο βαθμό, που για να την αποκτήσει, έσπαγε τα όρια του καθωσπρεπισμού. Τον Κουλούρη πάλι, τον έθρεφε η αποκλειστικότητα, που καθοριζόταν ως ένα βαθμό, από τη δυσκολία του εγχειρήματος, για αυτό και εύκολα ξεπερνούσε, τα όρια της αντικειμενικότητας του θηράματός του. Το αλισβερίσι, ανάμεσα στον μεγαλοεπιχειρηματία και των φωτορεπόρτερ, ήταν κατά κανόνα τίμιο. Αλλά με τους κανόνες δεοντολογίας, να διέπονται, από μια ιδιότυπη ευελιξία. (. . .)

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]