Όλα τα σπίτια της παιδικής ηλικίας θα έπρεπε να ανοίγουν στη μνήμη σαν τριαντάφυλλα... όμως εκείνο το σπίτι έρχεται προς το μέρος μου, αφήνοντας μέσα σε μία λεπτή ομίχλη τους αρμούς του, έτοιμο ν` ανοίξει σαν ματωμένο τριαντάφυλλο όταν σκύβω άλλη μία φορά πάνω από το μυστικό του. Το σπίτι, πλησιάζοντάς με, μικραίνει. Και το ίδιο και το ανθρώπινο περιεχόμενό του μπαίνουν μπροστά στα μάτια μου σε μια διαδικασία σμίκρυνσης. Σε λίγο, σε πολύ λίγο, μου φτάνει μέχρι τα γόνατα. Δεν χρειάζεται όπως την πρώτη, την πραγματική φορά, να σηκωθώ στις μύτες των ποδιών, για να διακρίνω μέσα τους τρεις ανθρώπους. Τώρα σκύβω από πάνω και τους βλέπω, σε μια μοιραία, μυστική και τελεσίδικη χορογραφία. Ελάχιστα τα χρώματα, λίγο κίτρινο, από μια μικρή λάμπα για τη νύχτα, τρυπάει κι αραιώνει το πηχτό γκρίζο. Οι δύο άνθρωποι πιο φανεροί, ο τρίτος κρυφός, να μπαίνει κρυφά, να έχει στο σώμα κάτι από τσακισμένο αιλουροειδές. Κι αυτό που με ξυπνάει είναι οι πιτσιλιές στο πρόσωπό μου που μυρίζουν αίμα.
Οι ήρωες της Μαρίας Μήτσορα συνήθως λογοδοτούν στη γεωμετρία του Τυχαίου, στη μεταφυσική του `Τίποτα`, στην ποίηση του `Λαχταρώ`. Το ίδιο πράττει και η `Με λένε Λέξη` σ` αυτήν την παραβατική μυθιστορηματική αυτοβιογραφία της· περιφέρεται, εντός και εκτός σελίδας, μ` ένα ανικανοποίητο αίσθημα αποχαιρετισμού ερώτων (διάβαζε: εξημερωμένων θανάτων), ταξιδιών (λαβύρινθων αυτοπαρατήρησης), ιστοριών (μασκαρεμένων σιωπών). Η γραφή της Μήτσορα βυθίζει τον αναγνώστη, με ανελέητο (μαύρο) κέφι, στο παραδεισένιο μηδέν του ξανακερδισμένου εαυτού.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]