Τα κείμενα του τόμου εντάσσονται σε μια προσπάθεια κριτικής επανεκτίμησης της νεωτερικότητας με βάση την ιστορική εμπειρία κοινωνικών σχέσεων, όπως το φύλο ή η φυλή, που σχετικοποιούν την οικουμενική χειραφετική δυναμική της και ανακαλύπτουν ορισμένες θεμελιακές αντινομίες. Τι έχουν να μας πουν για τη φύση των νεότερων οικουμενικών πολιτικών συστημάτων, και γενικότερα της ιστορικής δημοκρατίας, οι «εξαιρέσεις». Τι έχει να μας πει η μακρόχρονη αορατότητα παρόμοιων σχέσεων εξουσίας για τη φύση των γενικεύσεων χάρη στις οποίες οικοδομείται η εγκυρότητα και η καθολικότητα της επιστημονικής γνώσης. Επίκεντρο ενός τέτοιου προβληματισμού είναι η ιδιόμορφη ιεραρχική δόμηση της διαφοράς στα νεότερα συστήματα πολιτικής νομιμοποίησης που θεμελιώνονται στην οικουμενικότητα των δικαιωμάτων του ανθρώπου και του πολίτη. Ο διακηρυκτικός χαρακτήρας των πανανθρώπινων δικαιωμάτων ενέκλειε την «ου-τοπική» δυναμική του φυσικού δικαίου, υποδηλώνοντας ότι η ελευθερία δεν αναιρείται από την υπάρχουσα πραγματικότητα, από το «γεγονός», ας πούμε, ότι άνθρωποι γεννιούνται υποταγμένοι. Η ελευθερία δεν είναι φυσική κληρονομιά αλλά διακήρυξη, επιταγή. Οι άνθρωποι δεν γεννιούνται ελεύθεροι αλλά μπορούν να γίνουν, κι αυτή η πρωτόφαντη υπόσχεση που εγγράφεται εφεξής στον ορίζοντα του εφικτού εισάγει ταυτόχρονα μια διαρκή αστάθεια στην καρδιά της νομιμοποίησης της εξουσίας. Οι ιστορικές εμπειρίες της χειραφέτησης των γυναικών, των Εβραίων, των μαύρων εκφράζουν αυτή την αστάθεια και αποτελούν ταυτόχρονα ένα προνομιακό πρίσμα διερεύνησης του συσχετισμού δυνάμεων χάρη στον οποίο, η πολιτική νομιμοποίηση μεταφέρεται από το πεδίο της θρησκείας σε εκείνο της φύσης.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]