`χαράζει το χέρι, πάει να πει νοσοκομείο`:
στο βιβλίο μου ζωγραφίζω ένα τρίγωνο.
στην επάνω γωνία ο θεός, στην αριστερή η γάτα μου,
στη δεξιά το μολύβι.
ειν` ένα μαγικό τρίγωνο
γιατί
σε μια προέκταση της μνήμης μου
«ανεπιθύμητη»
οι γραμμές ατονούν και χαλαρώνουν και κινούνται πέρα δώθε
κι ο θεός γίνεται μαύρη ιέρεια, η γάτα μου πάνθηρας,
το μολύβι μου στυλό.
ο πάνθηρας αχόρταγος· ποθεί την ιέρεια.
το στυλό ανεξίτηλο· τον εκδικείται.
έτσι αφανίζονται τα άκρα
και σώζεται
μονάχο του το θηλυκό
«ανίδεη από εξουσία»
κέρδισε μια μάχη που αγνοούσε.
λευκός θίασος - έλαχε σ` εμένα.
κάποιο δώρο θα `ταν της ανάγκης,
που με το ραβδάκι της τώρα με βάζει να
παριστάνω την τρελή.
«απροπόνητη»
αφήνομαι σε κάτι που καλπάζει σαν τα γιατρικά μου κόβω
τα χαρτιά μου σκίζω τα θαυματουργά μου, μια κρύπτη
είσαι - Grotta Azzura - και κάτι σαν γραμμή χαράζει
νέα στραβή, κάτι συμβαίνει με το σχήμα αυτό - τρίγωνο
διαβολικό - δεν ζωγραφίζεται.
Μαύρη Μωραλίνα
€ 9.54 (περ. ΦΠΑ 6%)
Βιβλίο, Χαρτόδετο
21 x 14 εκ, 150 γρ, 68 σελ.
Περιγραφή
-κοιτάξτε τη Μωραλίνα· έχει κόψει τα μαλλιά της
χαράζει το χέρι, πάει να πει νοσοκομείο
το χάρισμα
τιμώ το σώμα, έστω κι αν δεν ξέρουμε να το ζήσουμε
η συγνώμη
-κλαίει με το πάθος της κυρίας Μοντιλιάνι
η αγία μάρτυς Καικιλία σε υγρό ρυθμό
η Μαρκ Ρόθκο βάφει έναν πίνακα μπλε
φάκελος «Μαύρη Μωραλίνα»: νέγρα πέταξε τσάι στο λιμάνι
-κοιτάει απ' το καθρεφτάκι της τ' ωραίο πρόσωπο της Άλλης που χάθηκε Οκτώβριο μήνα
μια αυταπάτη
η μικρή σχιζοφρενής μου, μέλισσα ανάμεσα σε δύο χρόνους
σκηνές από την καθημερινή ζωή σε ανάπλαση μνήμης
-όταν ακουμπάει το κραγιόν στα χείλη, αποχρώσεις δεν υπάρχουν του κόκκινου
η δαγκάνα
σας δίνει το ελεύθερο
-ο άντρας που έχει δει τον ήλιο ξέρει·
στα δυο χέρια κρατώ την καρδιά της και λέγεται Μπόρχες
όταν το ποίημα ανοίγεται σε προσωπικά δεδομένα
οι λέξεις της είναι οστά
-με ανάπηρους τους φθόγγους των πουλιών
το σύνδρομο της Ιερουσαλήμ
πρόβες καταληκτικού στίχου
-νεκρόφιλος κανείς δεν είναι
τον θέλω ανελέητο να τρέχει μέσα στη βροχή
ανθρωπογραφία της Francesca Woodman, Αμερικανίδας φωτογράφου που αυτοχειριάστηκε στα 22 της, θέτοντας τέλος στο ταλέντο της σαν ουτοπία
-ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΤΗΣ FRANCESCA WOODMAN
ταινία μαύρη τής κρύβει τώρα τα μάτια
Σημειώσεις
χαράζει το χέρι, πάει να πει νοσοκομείο
το χάρισμα
τιμώ το σώμα, έστω κι αν δεν ξέρουμε να το ζήσουμε
η συγνώμη
-κλαίει με το πάθος της κυρίας Μοντιλιάνι
η αγία μάρτυς Καικιλία σε υγρό ρυθμό
η Μαρκ Ρόθκο βάφει έναν πίνακα μπλε
φάκελος «Μαύρη Μωραλίνα»: νέγρα πέταξε τσάι στο λιμάνι
-κοιτάει απ' το καθρεφτάκι της τ' ωραίο πρόσωπο της Άλλης που χάθηκε Οκτώβριο μήνα
μια αυταπάτη
η μικρή σχιζοφρενής μου, μέλισσα ανάμεσα σε δύο χρόνους
σκηνές από την καθημερινή ζωή σε ανάπλαση μνήμης
-όταν ακουμπάει το κραγιόν στα χείλη, αποχρώσεις δεν υπάρχουν του κόκκινου
η δαγκάνα
σας δίνει το ελεύθερο
-ο άντρας που έχει δει τον ήλιο ξέρει·
στα δυο χέρια κρατώ την καρδιά της και λέγεται Μπόρχες
όταν το ποίημα ανοίγεται σε προσωπικά δεδομένα
οι λέξεις της είναι οστά
-με ανάπηρους τους φθόγγους των πουλιών
το σύνδρομο της Ιερουσαλήμ
πρόβες καταληκτικού στίχου
-νεκρόφιλος κανείς δεν είναι
τον θέλω ανελέητο να τρέχει μέσα στη βροχή
ανθρωπογραφία της Francesca Woodman, Αμερικανίδας φωτογράφου που αυτοχειριάστηκε στα 22 της, θέτοντας τέλος στο ταλέντο της σαν ουτοπία
-ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΤΗΣ FRANCESCA WOODMAN
ταινία μαύρη τής κρύβει τώρα τα μάτια
Σημειώσεις