Στα εφτά χρόνια της δικτατορίας, που οι περισσότεροι έχουμε ξεχάσει - άλλοι γιατί λείπαμε και άλλοι γιατί δεν πάθαμε -, Έλληνες πολίτες από όλες τις κοινωνικές τάξεις υπόφεραν και κινδύνεψαν από τη βία και την παράλογη βαναυσότητα. Ανάμεσα σ` αυτούς και ο εντεταλμένος υφηγητής, τότε, στο τμήμα Κλασικής Φιλολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης Δ. Ν. Μαρωνίτης.
Καθόλου δεν κάθισε φρόνιμος σε όλη τη διάρκεια της επταετίας, με αποτέλεσμα συχνά να φιλοξενείται στα κρατητήρια της συμπρωτεύουσας και της Αθήνας. Ο "Τελευταίος Σταθμός" αυτής της διαδρομής ήταν η σύλληψή του στις αρχές του 1973 με "παρ` ολίγον μοιραία κατάληξη: διάτρηση, καθυστερημένη μεταφορά στο Στρατιωτικό Νοσοκομείο, σωτήρια όμως εγχείρηση την άλλη μέρα από το γενναίο και έντιμο ταγματάρχη-χειρουργό Βασώνη, εφεξής απομόνωση σε θάλαμο του Ψυχιατρικού Τμήματος ως τα μέσα Αυγούστου, όταν εξαγγέλλεται και πραγματοποιείται η γενική αμνηστία".
Πόσο μακρινά και ξένα φαίνονται σήμερα όλα αυτά: οχτώ μήνες στη φυλακή, άγνωστο τι ξημερώνει, και καθολικός τρόμος. Σημάδι από κείνους τους καιρούς είναι η "Μαύρη Γαλήνη" : ένα κείμενο που γράφτηκε στο κελί, σε χαρτοπετσέτες, και πρωτοδημοσιεύτηκε τον Οκτώβριο του 1973 στο όγδοο και τελευταίο τεύχος του περιοδικού "η Συνέχεια". Κρυπτικός λήρος, μεικτή τεχνική, συνειρμική ροή, παραισθητική και παρανοϊκή αποτύπωση μιας οριακής εμπειρίας.
Η επετειακή - σαράντα χρόνια μετά το πραξικόπημα - έκδοση της Μαύρης Γαλήνης συνοδεύεται από 27 φωτογραφίες: η ζωγράφος Νανά Βέττα εικονοποιεί με την ψηφιακή μηχανή τη διάσταση του "εφιάλτη" και την έννοια του "ενυπάρχοντος φόβου" μέσα σε απρόσμενα υλικά και τοπία.