Τι θα λέγατε αν ρίχναμε μια ματιά στον μανταλωμένο γιαπωνέζικο κήπο που κρατάει σφιχτά τα κλειδιά των γρίφων του; Αν προσπαθούσαμε να εστιάσουμε στις κρυφές του λεπτομέρειες, αν διεισδύαμε στις σκιώδεις συστάδες του, στις ακίνητες μαγνητικές φυλλωσιές του, στις βραχονησίδες που αναδύονται δραματικά στους αμμώδεις μαιάνδρους του; Κήπος-ιδεόγραμμα κατ’ εικόνα και ομοίωση ενός κόσμου που ποτέ δεν μπορεί να ανακατευτεί με τον υπόλοιπο. Κι αναρωτιόμαστε έκπληκτοι: πως είναι δυνατόν να υπάρχει ακόμη σήμερα κάτι τόσο διαφορετικό, που να αντιστέκεται στους νόμους της παγκοσμιοποίησης; Κάτι ανοίκειο μα γοητευτικό, που έχει τη δύναμη να μας παρασύρει σε συλλογισμούς, σε ποιητική έξαρση, κάτι που εμπεριέχει ακόμη και την υπόσχεση μιας εκλεκτής απόλαυσης; Στους χρόνους του τριάντα, ο Καζαντζάκης έγραψε στο βιβλίο `Ταξιδεύοντας` πως δεν υπάρχει χώρα που να μοιάζει περισσότερο με την Ελλάδα, όσο η Ιαπωνία. Ογδόντα χρόνια μετά, μια τέτοια δήλωση φαίνεται απίθανη. Ωστόσο. . . Από το ένα κείμενο στο άλλο, η Ευρυδίκη Τρισόν-Μιλσανή προχωρεί με τεντωμένες κεραίες στο απαγορευμένο περιβόλι, ανοίγοντας ένα πεδίο συγκρίσεων και παραλληλισμών, και στην εποχή της ομοιομορφίας αποκομίζει ψήγματα γνώσης και μέθης, απολαμβάνοντας τις διαφορές που λειτουργούν σαν νοσταλγικές ηδονικές αξίες.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]