«Υποστηρίζουμε ότι, πριν αποτελέσει μια οικονομική ερμηνεία της ιστορίας, ο μαρξισμός είναι ουσιαστικά μια φιλοσοφία, στόχος της οποίας είναι να ορίσει το οντολογικό, θα λέγαμε, καθεστώς της παραγωγικής ζωής του ανθρώπου, να αποκαλύψει το πρωταρχικό γεγονός ότι η οικονομική δραστηριότητα δεν είναι για τον άνθρωπο κάτι εξωτερικό, αλλά η ίδια η ουσία του Είναι του. [...]
Οι θεμελιώδεις προτάσεις της μαρξικής κοινωνιολογίας υποτάσσονται εξ ολοκλήρου σε μια φιλοσοφία που τις ξεπερνά, πρεσβεία και δυνάμει, φιλοσοφία χρονικά προγενέστερη και συνάμα αξιολογικά υπέρτερη αυτών. Οι προτάσεις αυτές έχουν ως επίκεντρό τους μια ορισμένη φιλοσοφική αντίληψη της `αληθινής ουσίας` του ανθρώπου, που θεμελιώνει έναν ολόκληρο τρόπο `ερμηνείας` και `επαναστατικοποίησης` του κόσμου πάνω στην προϋπόθεση ότι η εργασία, ο ενεργητικός μετασχηματισμός της φύσης, η τεχνική ανασυγκρότηση της ύλης θεωρούνται η κατ` εξοχήν δραστηριότητα, η ουσιώδης δραστηριότητα του ανθρωπίνου είδους.
Αυτήν τη ριζικά τεχνοκρατική αντίληψη του κόσμου θα αποπειραθούμε να ανασυστήσουμε εδώ.» Κώστας Παπαϊωάννου
«Ο Παπαϊωάννου θα δει τον Μαρξ -τον οποίο θαυμάζει απεριόριστα, ενώ ταυτόχρονα τον επικρίνει- ως `Προμηθέα` και `Λούσιφερ` ταυτόχρονα. Με μια απολύτως `ισορροπημένη` οπτική, κατανοεί την ιστορική σημασία του μαρξισμού, ενώ ταυτόχρονα εντοπίζει την ρίζα της εργαλειακής του μετεξέλιξης και της εκτροπής του προς τον ολοκληρωτισμό, στη διεκδίκηση της επιστημονικότητας που εγείρει· εν τέλει, η οπτική του Παπαϊωάννου αποτελεί τον ουσιώδη πυρήνα μιας `μετα-μοντέρνας`, μη μανιχαϊκής διαλεκτικής, η οποία συνεχίζει να αποτελεί ζητούμενο σήμερα.» Γιώργος Καραμπελιάς
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]