`Ογδόντα Χρόνια Μοναξιά` θα μπορούσε να είναι ένας καλός τίτλος για να αποδοθεί η πορεία του ελληνισμού της Πόλης μετά την υπογραφή της Συνθήκης της Λωζάννης το 1923. Μια μειονότητα που κατά κάποιο τρόπο πήρε τη σκυτάλη από το θρυλικό μικρασιατικό ελληνισμό. Η ιστορία έδειξε ότι η «μοίρα» και στις δύο περιπτώσεις ήταν η ίδια. Απλώς στην περίπτωση του κωνσταντινουπολίτικου ελληνισμού, η Τουρκία «αναγκάστηκε» να ξεδιπλώσει όλα αυτά που έθεσε ως στόχο να κάνει για την «εθνική εκκαθάριση», δηλαδή την εκδίωξη του ελληνικού στοιχείου από την Πόλη. [. . .]

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]