Να γράψει κανείς την Ιστορία της Μαρίας-Αντουανέτας, είναι σα να ξαναρχίζει μια δίκη κάτι περισσότερο κι από παμπάλαιη· έναν αγώνα γεμάτον απ` τις παράφορες μονομαχίες κατηγόρων και υπερασπιστών. Στη δίκη αυτή, πιο σωστά, στην άγριαν αντιμαχία, ο εμπαθής τόνος της συζήτησης δόθηκε απ` τους κατηγόρους. Η Επανάσταση, για να γκρεμίσει τη βασιλεία, έπρεπε να χτυπήσει τη βασίλισσα· και πίσω απ` τη βασίλισσα τη γυναίκα. Όμως, η πολιτική και η αλήθεια, σπάνια κατοικούν στο ίδιο σπίτι· και μην περιμένεις δικαιοσύνη απ` τους δουλικούς κόλακες της Κοινής Γνώμης, όταν θέλουν να ζωγραφίσουν ένα πρόσωπο, με το σκοπό ν` αρέσουν στο πλήθος. Κανέναν οίχτο δε νιώσανε. Δεν τους σταμάτησε τίποτα. Μεταχειρίστηκαν κάθε μέσο, κάθε συκοφαντία, για να σύρουν τη Μαρία-Αντουανέτα στην καρμανιόλα. Πλήθος εφημερίδες, φυλλάδια και διάφορα βιβλία, χαλάσανε τον κόσμο για τα βίτσια, την ηθική διαφθορά και τις διαστροφές της `αυστριακής λύκαινας`. Ακόμα και μέσα σ` αυτό το ίδιο το άσυλο της Δικαιοσύνης, στο Δικαστήριο, ο εισαγγελέας έκανε μια σύγκριση γεμάτη πάθος: παραλλήλισε τη `χήρα του Καπέτου` με τις μεγάλες ακόλαστες της Ιστορίας, τη Μεσσαλίνα, την Αγριππίνα και τη Φρεδεγόνδη ! Ύστερα, όταν στα 1815 ξανανέβηκε στο θρόνο της Γαλλίας ένας Βουρβόνος, έγινε βαθύτατη αλλαγή. Για να κολακέψουνε τη δυναστεία, αρχίσανε να ξαναζωγραφίζουν τη διαβολικήν εικόνα με τα πιο κολακευτικά χρώματα. Απ` αυτή την εποχή, δεν υπάρχει ούτε ένα πορτραίτο της Αντουανέτας που να μην την εξιδανικεύει, να μην τη φωτοστεφανώνει σαν αγία. Οι πανηγυρικοί ακούγονται ο ένας πίσω απ` τον άλλον. [...]