Η νέα έκθεση του Μανώλη Μπαμπούση με τίτλο Σκελετοί αποτελεί μια προτροπή για κριτική ενδοσκόπηση, αλλά και ένα κάλεσμα για στροφή στα απολύτως απαραίτητα, στη βαθύτερη ουσία των πραγμάτων. Ετυμολογικά, ο σκελετός υποδηλώνει, μεταξύ άλλων, τα κύρια μέρη μιας κατασκευής, ενός τεχνικού έργου. Από επιμελητική άποψη, επομένως, η χρήση της συγκεκριμένης έννοιας συνιστά ένα εξαιρετικά λειτουργικό σχήμα για την εννοιολόγηση και αναδρομική παρουσίαση ενός corpus δουλειάς, η οποία ξεκινά τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 1970 και φτάνει ως τις μέρες μας. Οι Σκελετοί του Μπαμπούση αποτελούνται από σαράντα πέντε φωτογραφίες και δύο βιντεοπροβολές φωτογραφιών, που καλύπτουν τη συνολική διαδρομή του καλλιτέχνη, με ιδιαίτερη έμφαση σε έργα που έγιναν την τελευταία δεκαετία. Όπως αφήνεται να εννοηθεί από τον τίτλο, θα μπορούσε να πει κανείς ότι τα έργα που εκτίθενται εξετάζουν το εύθραυστο της ζωής. Ωστόσο, όσοι είναι εξοικειωμένοι με το πολυδιάστατο έργο του Μπαμπούση γνωρίζουν καλά πως ένας τέτοιος ισχυρισμός θα ήταν το λιγότερο φτωχός για να περιγράψει το νόημα της νέας του έκθεσης και να αποδώσει με μία πρόταση την εκρηκτική συνάντηση της σκέψης του καλλιτέχνη με τις εικόνες που βλέπει και αποτυπώνει. Η διαλεκτική σχέση σώματος (corpus) και πτώματος (corpse), όπου στη θέση του πρώτου είναι η διάνοια και στη θέση του δεύτερου η νεκρή φύση· το `σκελεθρωμένο` υποκείμενο του ύστερου καπιταλισμού και η σύγκρουση με τις κατεστημένες αντιλήψεις· η χωρική βία και ο ρόλος της αρχιτεκτονικής την εποχή της εμπορευματοποίησης· ο τρόπος συγκρότησης και παράθεσης των εικόνων και η άκρα λιτότητα και αυστηρότητα στη σύνθεση τους ως αντίδοτο στον παραλογισμό της ανθρώπινης δραστηριότητας, είναι μερικές από τις πιο σημαντικές θεματικές του έργου του Μπαμπούση. Η συζήτηση μου με τον καλλιτέχνη στον ανά χείρας τόμο αποτελεί ένα είδος `σκελετολογίας`, μια απόπειρα ανακεφαλαίωσης και κριτικής αποτίμησης τους. Παράλληλα, μέσα από αυτόν τον διάλογο επιχειρείται η ανάδειξη λιγότερο προβεβλημένων πτυχών, όπως είναι το ενδιαφέρον του Μπαμπούση για την επιμέλεια, η χιουμοριστική-σατιρική διάσταση των εικόνων του και η ενασχόληση του με το σχέδιο. (. . .)

[Απόσπασμα από το κείμενο της εισαγωγής της έκδοσης]