`Μ` αγαπά, δε μ` αγαπά...` Την πρώτη φορά που έπαιξα αυτό το παιχνίδι ήμουν παιδί. Κατά νου είχα τη μαμά μου. Όμως, όσο περισσότερο έπαιζα τόσο πιο πολύ μπερδευόμουν. Επιτέλους, αν ισχύει κάτι από τα δύο, θα πρέπει να ισχύει για πάντα, όχι κάθε μαργαρίτα να διαψεύδει την προηγούμενη... Αλλά όσες φορές κι αν επανέλαβα τη διαδικασία, όσες φορές κι αν άλλαξε η ετυμηγορία, το τελικό πλάνο ήταν γκρο και πάντα το ίδιο: το συνονόματό μου λουλούδι κατακίτρινο και καταμαδημένο... Ποια είναι η μονάδα μέτρησης της μητρικής αγάπης; Το κιλό, το στρέμμα, το λίτρο, το αμπέρ ή μήπως η ανθρωποώρα; Όπως και να τη μετρήσεις, το αίμα νερό δεν γίνεται. Το πολύ πολύ να γίνει το μελάνι για μια ανεξίτηλη ιστορία.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]