Η κρατική σκοπιμότητα, στην εποχή μας, προσδιορίζει εκείνη την επιτακτική αρχή στο όνομα της οποίας η εξουσία επιτρέπει στον εαυτό της να υπερβεί το δίκαιο προς όφελος του δημόσιου συμφέροντος. Τρεις είναι οι όροι που καθορίζουν την κρατική σκοπιμότητα: το κριτήριο της αναγκαιότητας, η δικαίωση των μέσων χάριν ενός ανώτερου σκοπού, η απαίτηση μυστικότητας. (. . .) Ο Μακιαβέλι, επομένως, θα μπορούσε να θεωρηθεί ο πρώτος ο οποίος μετασχημάτισε έναν κανόνα που ίσχυε σε εξαιρετικές περιπτώσεις, καθώς συνεπαγόταν τη ρήξη με την ηθικο-νομική τάξη, σε κανόνα πάγιο: ο μόνος νόμος που γνωρίζει το κράτος είναι η φροντίδα για την αυτοσυντήρησή του. Υπό την έννοια αυτή, ο Μακιαβέλι «επινόησε» την κρατική σκοπιμότητα. (. . .)

[Απόσπασμα από το κείμενο της εισαγωγής της έκδοσης]