(. . .) Πέντε πράγματα κάνουν ξεχωριστό το φαινόμενο που σάρωσε τον πλανήτη τη δεκαετία του `60, με αποκορύφωμα το 1968. Πρώτον, η θεαματική εισβολή της νεολαίας στο πολιτικό προσκήνιο. Δεύτερον, το γεγονός ότι ο «ιός» της αμφισβήτησης (. . .) έπληξε όλα τα μπλοκ της ψυχροπολεμικής γεωπολιτικής ισορροπίας (. . .). Τρίτον, το γεγονός ότι η πολιτική αναταραχή δεν ακολούθησε το σχέδιο καμιάς «Διεθνούς», δεν υπάκουσε σε καμιά «επαναστατική ημερήσια διάταξη», ούτε στο περιεχόμενο ούτε στις μορφές. Οι μειοψηφίες έδωσαν τον τόνο, αιφνιδιάζοντας τόσο τα κόμματα εξουσίας όσο και της επίσημης Αριστεράς. Τέταρτον, ότι η «εξέγερση» είχε ένα χαρακτηριστικό καθολικό, δεν αφορούσε μόνο τις σχέσεις εξουσίας, πολιτικής και οικονομικής, αλλά ολόκληρο το μεταπολεμικό σύστημα αξιών. Την κουλτούρα, τις συμπεριφορές, την τέχνη, την αισθητική, τον τρόπο ζωής, το στυλ, τα γούστα, τη μόδα, τις μουσικές. Πέμπτον, ότι η νεανική δημιουργικότητα έσπασε τα κλισέ του καθωσπρεπισμού, επιφέροντας μια θεαματική απελευθέρωση στη σκέψη, στην έκφραση, στο λόγο, μ` έναν τρόπο που σοκάρισε την καταπονημένη γενιά του πολέμου και της ανασυγκρότησης. (. . .)
[Απόσπασμα από κείμενο παρουσίασης εκδότη ή έκδοσης]