`Σε λίγο θα χάσει το κλειδί της καρδιάς της. Δε θα τον ενδιαφέρει πια. Δε θα ξέρει πια να βλέπει. Έχει δυο όντα μέσα του: το εσωτερικό φως καί το εξωτερικό σκοτάδι. Όταν αναπτύσσεται το κορμί του παιδιού, η σκιά μεγαλώνει μαζί του καί σκεπάζει το φως. Καθώς ανεβαίνει, γυρίζει την πλάτη στον ήλιο· φαίνεται πιο παιδί όταν είναι λιγότερο παιδί· κι όταν φτάσει πάνω, βλέπει λιγότερα. Για την ώρα, ο Μάρκος χαίρεται ακόμα τη μαγική οξυδέρκεια πού δεν υποψιάζεται κι ό ίδιος πώς έχει. Ποτέ δεν ήταν πιο κοντά στην Αννέτα, ποτέ δε θα `ναι, πρίν περάσουν πολλά χρόνια`.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]