Η «ΛΥΣΙΣΤΡΑΤΗ», πού πρωτοπαρουσιάστηκε από τον Καλλίστρατο στα Λήναια τό 411 π.Χ., είναι ίσως ή πιό διαφημισμένη και πολυπαιγμένη αριστοφανική κωμωδία. Δέν θεωρώ άμοιρη γι` αυτή την προτίμηση τη μέσα στούς αιώνες αναπαραγόμενη παρεξήγηση γύρω από τον φεμινιστικό της χαρακτήρα. Σημαντικότερος όμως λόγος της επαναληπτικής δραστικότητας της συγκεκριμένης κωμωδίας μοιάζει νά είναι τό ιδιοφυές εύρημα της ερωτικής αποχής τών γυναικών προς εξασφάλιση τής ειρήνης, καθώς και ή εξόχως γαργαλιστική αθυροστομία του κειμένου. [. . .] Η ανά χείρας μετάφραση δέν είχε, ούτε φιλοδόξησε νά εχει, φιλολογικό χαρακτήρα - εξ ού και ή απουσία επεξηγηματικών σημειώσεων. Ο στόχος της υπήρξε εξ αρχής θεατρικός ή, καλύτερα, παραστασιακός. Γνώμονάς μου στάθηκε ή επίτευξη τής κατά τό δυνατόν μεγαλύτερης ιλαρότητας αλλά και ή παράλληλη διαθεσιμότητα του κειμένου σέ πολλαπλές σκηνοθετικές αναγνώσεις.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]