Παρά το γεγονός ότι η λυρική ποίηση και με τις δύο βασικές μορφές της, το χορικό άσμα και τη μονωδία, μπορεί να θεωρηθεί τόσο παλιά όσο και ο ελληνικός λαός, στην πιο τεχνική της μορφή καλλιεργείται στην αρχαϊκή εποχή. Πάντοτε στενά συνυφασμένη με τη μουσική, θεωρείται γέννημα των μουσικών νεωτερισμών του Ολύμπου και του Τέρπανδρου. Με ποικιλία μορφής και αντικειμένων έμπνευσης και με κορυφαίους εκπροσώπους τον γνωστό αλεξανδρινό Κανόνα των εννέα λυρικών (Σαπφώ, Αλκαίος, Ανακρέων, Αλκμάν, Στησίχορος, Ίβυκος, Σιμωνίδης, Πίνδαρος και Βακχυλίδης, στους οποίους συχνά προστίθεται ως δέκατο και το όνομα της Κορίννας), θα στρέψει το ενδιαφέρον των δημιουργών στα προσωπικά βιώματα και συναισθήματα, με κυρίαρχο πάντα θέμα τον έρωτα, σημαδεύοντας έτσι αποφασιστικά ολόκληρη την εφεξής ποιητική δημιουργία.

[Απόσπασμα από κείμενο παρουσίασης εκδότη ή έκδοσης]