Τα τέσσερα δοκίμια, που συναπαρτίζουν αυτό το βιβλίο, απόπειρες επανασύνδεσης του φροϋδικού κειμένου με τη φιλοσοφική κοίτη του, στηρίζονται σε μιαν απαίτηση του Νίτσε: Πρέπει να ψάξουμε να βρούμε τον εαυτό μας, έλεγε· το γεγονός ότι τον αγνοούμε έχει τους λόγους του. . . Η ψυχανάλυση ανιχνεύει αυτούς τους λόγους, μέσα στον λόγο. Στην παράδοξη συνάντηση του σώματος με την απορία του (που συνηθίσαμε να ονομάζουμε νεύρωση, παραπραξία, γλίστρημα της γλώσσας), η ψυχανάλυση θέτει το ερώτημα του υποκειμένου της απορίας, καθώς και του τόπου στον οποίο το υποκείμενο αρθρώνει την απορία του. Ποιος είμαι εγώ; Ποιος ΕΙΝΑΙ εγώ; Από πού σας μιλώ; Από πού με μιλάει η γλώσσα μου; (. . .)

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]