Ο λόγος είναι μνήμη και η μνήμη είναι λόγος, θυμόμαστε με λέξεις που θυμόμαστε: τι σημαίνουν, πότε τις χρησιμοποιούμε, πώς συνδέονται, θυμόμαστε κάθε αντικείμενο και πώς ονομάζεται, εκφράζουμε τις αναμνήσεις μας με λέξεις, ενώ οι άλλοι γίνονται μέτοχοι της μνήμης μας επειδή θυμούνται την έννοια των λέξεων μας και απ` αυτές κρίνουν την αλήθεια και την ακρίβεια των αναμνήσεων μας. Η μνήμη, διαμέσου της νευροψυχολογικής μελέτης, δεν είναι πια μία και αδιαίρετη, ενώ, ταυτόχρονα, ταυτίζεται ολοένα και περισσότερο με τον λόγο. Σε αυτό το συμπέρασμα καταλήγουν, παράλληλα, άλλα πεδία που ασχολούνται με τη μνήμη ως εργαλείο, ως πολύπλοκη δομή, ως λειτουργία ευαίσθητη στην ανθρώπινη παθολογία: τέχνη, ιστορία, πληροφορική, ψυχολογία, ψυχανάλυση, ψυχιατρική, νευρολογία. Όμως, αυτό το συμπέρασμα εκφράζεται μέσα από παράλληλους μονόλογους. Προσπάθεια, λοιπόν, προσέγγισης των διαφορετικών πεδίων. Τα θέματα που αποπειραθήκαμε να διερευνήσουμε στις συζητήσεις για τον Λόγο και τη Μνήμη στο Αιγινήτειο - λάθη στον λόγο, μνήμη και έκφραση του συναισθήματος, αφασία και αμνησία, είναι προσεγγιστικά, διστακτικά και, θα λέγαμε, `μερικά`. Δεν αρμόζει μετωπική συνάντηση με το ερώτημα που στ` αλήθεια θέτουμε: είναι η μνήμη και ο λόγος ό,τι λένε πως είναι; Ελπίζουμε, όχι μόνο ν` ανταμωθούν και πάλι οι επιμέρους τομείς, αλλά οι συζητήσεις να δώσουν έναυσμα και έμπνευση για τη συνάντηση των εννοιών και των `ονομάτων` τους.
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]