Η Επιστήμη δεν ταυτίζεται με τη Λογική, ούτε η Τέχνη με την Απόλαυση· όμως ούτε Επιστήμη χωρίς απόλαυση νοείται, ούτε Τέχνη χωρίς Λογική. Αρκεί άραγε αυτό για να νομιμοποιήσει τον τίτλο ενός βιβλίου που αναφέρεται ταυτόχρονα στην Τέχνη -και ιδιαίτερα στη Ζωγραφική- και στον Εγκέφαλο, `όργανο της ψυχής`, `φύλακα της σκέψης και της νοημοσύνης` και έδρα κάθε πάθους μας;
Αντιπαραθέτουμε συχνά την Επιστήμη στην Τέχνη. Δεν έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που και η απλή έστω σκέψη, πως τα απόκρυφα μυστήρια του Κάλλους και της δημιουργίας του θα μπορούσαν να είναι το αντικείμενο οποιασδήποτε επιστημονικής έρευνας, φάνταζε ιερόσυλη. Όμως, κατά τη διάρκεια των τελευταίων δεκαετιών, οι γνώσεις μας για τον εγκέφαλο του Ανθρώπου και τις γνωστικές του λειτουργίες σημείωσαν θεαματικές προόδους. Δεν έφτασε ακόμη η στιγμή να δώσουμε γι` αυτό μια οποιαδήποτε `εξήγηση` που να ανταποκρίνεται στα κριτήρια της επιστημονικής εξέτασης. Αντιθέτως, φαίνεται θεμιτό να συζητούμε για το θέμα αυτό, να γκρεμίζουμε τα εμπόδια που συγκρατούν ή και αντιτίθενται στον διάλογο, να προσπαθούμε να εκτιμήσουμε το πόσο μπορεί να γίνουν παραδεκτοί οι δεσμοί που ίσως υπάρχουν ανάμεσα στην Τέχνη και στην Επιστήμη. Δεν τίθεται πια θέμα να `αποσυνθέσουμε` ματαιοπονώντας, ούτε να επικαλεσθούμε την ανείπωτη αχλή της Ύπαρξης, αλλά να επιχειρήσουμε την `ανασύνθεση`, με σύνεση και σωφροσύνη, τη δημιουργία και την ενατένιση του Έργου Τέχνης, ξεκινώντας από τις ακόμη αποσπασματικές γνώσεις μας για τον Εγκέφαλο. Στο στάδιο αυτό κάθε τέτοια σκέψη πρέπει να θεωρηθεί όχι ως κατάληξη, μα ως `στοιχείο σε εξέλιξη` μιας έρευνας που συνεχίζεται. [...]

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]