`"Ήδε πάτρα Λίνδος πόντω αγαλλομένη"

«Η Λίνδος είναι ο βράχος της· αυτός αποτελειώνει τη μορφή του τόπου εκείνου, στον ανατολικό γιαλό του νησιού λίγο παρακάτω από τη μέση, καθώς βγαίνει έξω στη θάλασσα, ψηλός 116 μ., σχηματίζοντας αριστερά του και δεξιά του (Β. και Ν.) ένα μεγαλύτερο κι ένα μικρότερο λιμάνι. Και απάνω του και γύρω του η Λίνδος, όπως λέει το ελληνιστικό επίγραμμα, "χαίρεται καμαρωτή το πέλαγο, ολάνοιχτο κατά το νότο"» (Χρ. Καρούζος)
Το παραπάνω επίγραμμα, σύμφωνα με το συγγραφέα Διογένη Λαέρτιο, ήταν χαραγμένο στον τάφο του Κλεοβούλου, «τυράννου» της Λίνδου και ενός από τους επτά σοφούς της αρχαίας Ελλάδας. Με τον τάφο αυτό έχει ταυτιστεί, όχι σωστά, ένα κυκλικό κτίσμα της ελληνιστικής περιόδου που δεσπόζει στο άκρο του ακρωτηρίου που κλείνει από τα βόρεια το μεγάλο λιμάνι της Λίνδου και ονομάζεται συνήθως τάφος του Κλεοβούλου (Αγιος Αιμιλιανός). Το δεύτερο μικρό λιμάνι έχει το όνομα του Αποστόλου Παύλου, γιατί σε αυτό σύμφωνα με την τοπική παράδοση αποβιβάστηκε ο απόστολος στο πέρασμα του από τη Ρόδο. Η ομορφιά του τοπίου συνεπαίρνει τον επισκέπτη και στο πρώτο από ψηλά αντίκρισμα του χώρου και κατά την επίσκεψη του ιερού βράχου της ακρόπολής του.
Η Λίνδος μνημονεύεται στο αρχαιότερο ποιητικό κείμενο της ελληνικής γραμματείας, την Ιλιάδα (Β, 655-656), μαζί με τις δύο άλλες παλαιές πόλεις του νησιού, την Ιαλυσό και την Κάμειρο (ή Κάμιρο), στο χωρίο το σχετικό με τη συμμετοχή της Ρόδου στον Τρωικό πόλεμο, με επικεφαλής τον Ηρακλείδη Τληπόλεμο. Πανάρχαιες είναι οι ρίζες του τόπου και στη μυθική παράδοση, αφού επώνυμος ήρωάς του ήταν ο Λίνδος, ένας από τους τρεις γιους του Κερκάφου, εγγονός του γενάρχη του νησιού θεού Ήλιου και της νύμφης Ρόδου. Σύμφωνα με την ίδια παράδοση, το ιερό της Αθηνάς Λινδίας, το σημαντικότερο ιερό του νησιού στους αρχαίους ιστορικούς χρόνους, ίδρυσε ο Δαναός, όταν επέστρεφε στην Ελλάδα με της θυγατέρες του από την Αίγυπτο.
[...]

(από την εισαγωγή του βιβλίοιυ)