Πέντε. Φωνές, σώματα, στόματα. Μιλούν. Πέντε φορές αρχίζουν και πέντε φορές τελειώνουν, και κάθε φορά είναι η πρώτη, και κάθε φορά είναι η τελευταία. Αρχίζουν για να μιλήσουν, και τελειώνουν για να μην ξαναμιλήσουν. Στο ενδιάμεσο μιλούν σαν να τους έχει δοθεί για τελευταία φορά ο λόγος. Η κάθε λέξη λέγεται με τρόπο τελεσίδικο, σαν να δίνεται για να μην ξαναδωθεί στον ομιλούντα. Σαν ο ομιλών να γνωρίζει, και γνωρίζει, ότι, με κάθε λέξη που προφέρει, τελειώνει βαθμηδόν η δυνατότητά του να μιλήσει. Γι` αυτό και κάθε λέξη λέγεται ως τελειωτική. Κατάσταση τελικού γεγονότος η κάθε φορά, με την ταπεινή βασιλεύουσα στάση που έχει κάθε τελικό γεγονός, όπου όλα κατατίθενται σαν να μη γινόταν να κατατεθούν παρά μόνον έτσι, σαν αυτός που μιλάει να μην είχε στη διάθεση του παρά μόνον αυτό τον τρόπο τον οποίο χρησιμοποιεί ως έσχατη ευκαιρία. Πέντε φορές η φωνή, το σώμα, το στόμα, ξαναρχίζουν σαν να μην έχουν αρχίσει άλλη φορά, για να πουν κάτι που δεν έχουν ξαναπεί. Είναι η ίδια φωνή κάθε φορά; Είναι το ίδιο σώμα; Το ίδιο στόμα; Είναι κάθε φωνή κάθε φορά. Καθε φορά είναι το κάθε σώμα, το κάθε στόμα. Αυτός που μιλάει είναι αυτός που μιλάει κάθε φορά. Κάθε φορά ο ίδιος, κάθε φορά ένας άλλος. Όποιος κι αν είναι, όποιος και αν μιλάει, ποτέ άλλοτε δεν έχει μιλήσει έτσι, ποτέ άλλοτε δεν ήταν αυτός που είναι τώρα που μιλάει. Τώρα μιλάει για να ζήσει, τώρα μιλάει για να πεθάνει. Ούτε το ένα ούτε το άλλο επιτρέπουν διολισθήσεις έξω από την κρίσιμη περιοχή τους. Ούτε το ένα ούτε το άλλο δέχονται παρασπονδίες μέσα στην περιοχή τους. Και το ένα και το άλλο ζητούν απ` αυτόν που μιλάει να στέκεται στο ύψος του. Αυτός που μιλάει εδώ στέκεται στο ύψος της ζωής του και του θανάτου του. Γι` αυτό μιλάει. Για να ζήσει και για να πεθάνει. Μια φορά επί πέντε.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]