"Στην πόλη οι γυναίκες παίρνουν το γάλα από το γαλατάδικο. Η γυναίκα του χωριού όμως πρέπει να αρμέξει την κατσίκα η ίδια, να σουρώσει το γάλα, να το βράσει ή να το κάμει τυρί. Την πατάτα που βάζει στην κατσαρόλα της τη φύτεψε με τα χέρια της, μόχθησε μέχρι να τη φέρει στο σπίτι. Επομένως η μαγειρική της ενσωματώνει το μόχθο, το ρυθμό της φύσης, τους κύκλους του χρόνου, την αρμονία της συνύπαρξης. Αυτό ονομάζω ήθος του φαγητού.


Όταν μια γερόντισσα σου λέει «ένα φλιτζάνι λάδι» ή «ένα απλόχερο αλεύρι», στη γλώσσα της και στην καρδιά της είναι μπερδεμένη η παγωνιά στα δάχτυλα για να μαζέψει τις ψιλολιές μέσα στις πέτρες, τις λιθιές και τα χορτάρια, η σκυμμένη μέση ώρες μέσα στα λιοπύρια για να θερίσει, να συγκομίσει, να φροντίσει τα ζώα, να πήξει τυρί, να κουβαλήσει τα ξύλα, να ζυμώσει, να ψήσει, ν’ αναστήσει παιδιά, να φροντίσει τους ηλικιωμένους, να κάμει «τα καλά της ψυχής» εκείνων που έφυγαν."

Ε.Β.