(. . .) Θα σου πω ένα μυστικό. Τούτη η ζωή, τούτη η γη που κατοικούμε, είναι ο προθάλαμος του Σύμπαντος. Για κει προοριζόμαστε. Για τον Αμφιφαή Τόπο. Όλοι. Κάποια στιγμή η Πόρτα θ` ανοίξει και θα βγούμε, άλλος πιο νωρίς, άλλος πιο αργά. Είμαστε προσωρινοί, ευτελείς, ανεμομαζώματα της Ειμαρμένης. Η Χαρά είναι η μικρή αδερφή του πόνου κι η Μάνα-Ζωή γέρνει πότε στο ένα, πότε στο άλλο της παιδί για να του κάνει τα χατίρια. Κι αν αυτή δεν τα καταφέρει, τότε έρχεται ο Πατέρας-Θάνατος για να επαναφέρει την τάξη. . .

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]