Όταν κατά το δεύτερο μισό του πρόσφατου αιώνα, σύσσωμη σχεδόν η ευρωπαϊκή διανόηση ωθούσε την νεολαία των χωρών της, στην αγκαλιά των σοσιαλιστικών καθεστώτων της ανατολικής Ευρώπης που προέκυψε μετά το τέλος του β΄ παγκοσμίου πολέμου, με μια ρομαντική και επαναστατική διάθεση, την ίδια ώρα, κάπου στις ακτές της Μαύρης Θάλασσας σε μια ιστορική πόλη της Ρουμανίας, δυο σκυθρωποί τύποι με καμπαρτίνες -απ` αυτές που φοράνε οι ασφαλίτες των απόλυτων καθεστώτων ανά τον κόσμο- έμπαιναν μέσα στην τάξη του σχολείου και έπαιρναν μέσα από τα χέρια του τρομαγμένου καθηγητή του, τον μαθητή Ντουμίτρου Βιντίλα, για να τον οδηγήσουν στα -άγνωστα στη Δύση- γκουλάγκ της χώρας τους.
Στην αυλή του σχολείου, είχαν βρεθεί την προηγουμένη, κάποια συνθήματα κατά του δικτάτορα Τσαουσέσκου...
Από την άλλη πλευρά, ο μεγάλος Ούγγρος θεωρητικός Γκεόργκ Λούκατς, οπαδός μιας μορφής `σοσιαλιστικού ρεαλισμού`, δεν είχε καθόλου σε υπόληψη το έργο του Φραντς Κάφκα. Τον αποδοκίμαζε ως `ιδεαλιστή` και ειρωνευόταν το έργο του, όπου `τα άτομα συλλαμβάνονταν χωρίς να γνωρίζουν το έγκλημά τους, κλεινόντουσαν σε κάποιο πύργο και υποβάλλονταν στο μαρτύριο μιας παράλογης δίκης, για να καταδικαστούν τελικά χωρίς λόγο`. Το 1956, ο Λούκατς υπήρξε υπουργός πολιτισμού στην επαναστατική κυβέρνηση του Νάγκυ. Όταν εισέβαλαν στη Βουδαπέστη τα τανκς των Σοβιετικών και συνέτριψαν την ουγγρική επανάσταση, ο Νάγκυ εκτελέστηκε με συνοπτικές διαδικασίες, ο δε Λούκατς συνελήφθη αργά τη νύχτα και τον φόρτωσαν σ` ένα στρατιωτικό φορτηγό μαζί με άλλους αξιωματούχους. Το όχημα χάθηκε στο σκοτάδι προς την ύπαιθρο, οδεύοντας προς άγνωστο αλλά μάλλον δυσάρεστο προορισμό. Ο Λούκατς φυλακίστηκε σ` έναν τεράστιο πύργο στην Τρανσυλβανία, όπου κανείς δεν του απαντούσε στο ερώτημα αν θα τον απελευθέρωναν ή αν θα παρέμενε κρατούμενος και για πόσο. Κάποια στιγμή λοιπόν γυρνάει σ` έναν απ` τους συγκρατούμενούς του υπουργούς και του λέει: `Δηλαδή ο Κάφκα ήταν ρεαλιστής τελικά!`
Ο Βιντίλα, με την δική του καθαρή ματιά, την μέσα από το `τείχος`, αφηγείται την προσωπική του ιστορία και στην ουσία την άγνωστη ιστορία της άλλης μισής Ευρώπης, την ίδια ώρα που -πέρα από τη διανόηση- τα κομμουνιστικά κόμματα της Δυτικής Ευρώπης που αγωνίζονταν για έναν σοσιαλισμό με `ανθρώπινο πρόσωπο`, είχαν `αδελφές σχέσεις` και στήριζαν τον δικτάτορα, και Έλληνας πρωθυπουργός, προλόγιζε την έκδοση των απομνημονευμάτων του Τσαουσέσκου στα ελληνικά...
Αφηγείται την παράλληλη ιστορία των δύο χωρών, της Ελλάδας και της Ρουμανίας μέσα από την εμπειρία της ζωής του, αλλά και από την εμπειρία του ως στέλεχος των πρώτων μεταδικτατορικών κυβερνήσεων...

[Απόσπασμα από κείμενο παρουσίασης εκδότη ή έκδοσης]